Dlaczego nie ufamy sobie, i jak znów zacząć ufać
Jak często wątpiłaś w swoją zdolność do podjęcia decyzji, czy to coś tak małego, jak wybór stroju na randkę, czy też rzucenie pracy, którą masz od kilku miesięcy?
Wiem, że wiele razy w przeszłości wątpiłem w siebie, szukałem również potwierdzenia lub aprobaty od innych.
W młodym wieku, zostaliśmy wyszkoleni aby polegać na naszych rodzicach, starszych, a czasami rodzeństwie lub kuzynach starszych od nas, aby podejmować decyzje w naszym imieniu, dla niektórych z nas to może się zmienić z czasem, ale dla innych jak ja, nigdy nie mieliśmy okazji aby to zrobić, to trwa dalej w naszej dorosłości.
Cierpimy z tego powodu w naszym życiu nie mogąc podejmować decyzji, szukając aprobaty od innych-nawet w mediach społecznościowych-, perfekcjonizm, i strach przed porażką.
Nigdy nie będąc w stanie wyjść poza naszą strefę komfortu, próbować nowych rzeczy, lub kwestionować myślenia innych.
Pochodząc z tradycyjnej tajwańskiej rodziny, żyłem większość mojego wczesnego dorosłego życia dla rodziny, chociaż miałem więcej wolności w porównaniu do moich dwóch starszych braci, wciąż żyłem zgodnie z tym, czego rodzina ode mnie wymagała.
Dopiero rok temu zdałem sobie sprawę, w jaki sposób dostosowywałem moje decyzje do korzyści mojej rodziny, stawiając ich na pierwszym miejscu, upewniając się, że nie popełniam błędów i zawsze dążąc do perfekcji, nawet w przyziemnych sprawach.
To wpłynęło na moje poprzednie związki, nie z powodu mojej rodziny, ale z powodu niezdolności do decydowania na własną rękę i szukania aprobaty mojego partnera, ale gdyby się nie zgodziła, miałbym do niej pretensje, wpadłbym w złość jak dziecko, będąc urażonym, to jest to, co nazywa się „Poszukiwaniem aprobaty opartym na strachu”.
Ścieżka do ponownego zaufania sobie zaczyna się od zrozumienia, kim jesteś i pokochania siebie. Nie ma pięciostopniowego programu do naśladowania, ani nie jest to szybka naprawa.
To co mogę zaoferować to niektóre z praktyk, które pomogły mi do dziś, aby ciągle znajdować pewność w tym kim jestem.
Czy to rano, kiedy się budzisz, czy w nocy zanim pójdziesz spać, odłóż czas dla siebie.
To może być zrobione przez dziennik, medytację, i jeśli jesteś religijny, modlitwę.
To co uważam za najlepsze dla mnie, to dziennik rano, a wieczorem czytanie, modlitwa i medytacja. To pozwala mi się przewietrzyć, i przejść przez dzień, myśli, które mogłem mieć, walki, i wtedy ustawić cel na jutro, aby zawinąć to wszystko, pozwalam sobie puścić to i być w teraźniejszości z sobą.
Be present
Często mamy niepokój o przyszłość, nie wiedząc jak rzeczy się dla nas potoczą, próbujemy przewidzieć każdy pojedynczy wynik, w końcu, każdy z tych wyników wydaje się jak droga do porażki, tracimy wiarę w siebie zanim jeszcze zaczniemy.
Skupianie się na przeszłości jest takie samo, rzutujemy nasze przeszłe doświadczenia na przyszłość, rozmyślamy o tym co się stało, w obawie przed popełnieniem tych samych błędów ponownie, co znowu powstrzymuje nas przed pójściem naprzód i zaufaniem sobie.
Zamiast tego zacznij zwracać uwagę na to co twoje ciało i umysł próbuje ci powiedzieć każdego dnia, jak reagujesz na coś, jakie emocje wywołuje to wydarzenie, nie ustawiaj się na autopilocie, przejmij stery i zacznij przekierowywać swoją ścieżkę z powrotem do zaufania do siebie.
Koniec z osądzaniem siebie
Przestań być zbyt twardy dla siebie, wszyscy popełniamy błędy w wyniku decyzji, którą podjęliśmy w danej sytuacji, ale wynik nie definiuje tego kim jesteśmy.
Wszyscy mamy wewnętrznego krytyka, takiego, który mówi nam jak powinniśmy mówić i działać, wewnętrzny krytyk jest nieubłagany, wiem, ponieważ mój mówi mi jak głupie jest moje pisanie, jak to nigdy nikomu nie pomoże, więc powinienem po prostu przestać, ponieważ robię z siebie wielką dupę.
Zamiast zaprzeczać krytykowi, słucham go, rozumiejąc, że często pochodzi on z miejsca strachu, strachu przed porażką, a następnie przemawiając do niego z miejsca miłości i pewności, że nawet jeśli zawiodę, to nie jest koniec świata.
Ustawiaj osiągalne cele
Ustawianie celów to świetny sposób na zmotywowanie się, ale jak często ustawiamy cele, które są nieosiągalne?
Jeśli ciągle ustawiamy dla siebie metę, która jest poza naszym zasięgiem, zaczynamy postrzegać siebie jako porażki i zaczynamy wątpić w każdą decyzję, którą kiedykolwiek podejmiemy w przyszłości.
Ustalaj osiągalne cele, negocjując z samym sobą, zacznij od najmniejszej kwoty, jaką możesz osiągnąć w danym czasie, nie muszą to być zawsze wielkie decyzje życiowe, może to być tak małe jak wstawanie jutro rano, kiedy alarm się wyłączy lub czytanie książki przez 20 minut dziennie.
Uczyłem się jak wyznaczać sobie rozsądne cele, kiedy miałem depresję, każdego dnia wyznaczałem sobie cel, aby przebrnąć przez dzisiejszy dzień, niektóre dni są trudniejsze, więc mówiłem sobie, przebrnąć przez tą godzinę, powoli zacząłem mieć wiarę w siebie.
Siła nad słabością
Gdy skupiamy się na naszych słabościach, walczymy by zobaczyć dobry wynik w czymkolwiek, co próbujemy osiągnąć.
Gdy skupiamy się na naszych mocnych stronach, patrzymy na to, co możemy zrobić z tym, co mamy, ustawiamy przyrostowe cele, jak wcześniej wspomniano, i powoli posuwamy się naprzód w kierunku mety.
Nie mówię, aby nigdy nie stawiać sobie wyzwań z rzeczami, w których nie jesteśmy świetni, ale aby rozpocząć swoją podróż z powrotem do zaufania sobie ponownie, musimy zrobić małe kroki, abyśmy mogli mieć wiarę w rzeczy, które chcemy osiągnąć w przyszłości.
Bądź sobą
Cliche, wiem, ale jest to najlepszy sposób na powrót do zaufania sobie. Szukamy walidacji od ludzi wokół nas, czasami oznacza to założenie maski, aby ukryć kim naprawdę jesteśmy, szczególnie z nowymi ludźmi, których spotykamy.
Możesz rozpocząć ten proces z najbliższymi ci ludźmi, będą chwile, w których czujesz się nieswojo, i to jest w porządku, jak wspomniano wcześniej, rób małe kroki.
Miałam okazję nauczyć się tego ostatnio, kiedy pytałam o opinie przyjaciół, moja najlepsza przyjaciółka zapytała mnie, dlaczego szukam potwierdzenia innych ludzi, abym mogła mówić to, co mam na myśli z inną osobą?
Zrozumiałam, jeśli nie mogę być sobą wokół tej osoby, wtedy oni nie widzą mnie taką, jaką jestem, nie akceptują mnie dla mnie, zamiast tego akceptują fałszywą projekcję, którą pokazuję światu.