Frank en Lillian Gilbreth

Frank Bunker Gilbreth (7 juli 1868 – 14 juni 1924) was een Amerikaans ingenieur, een vroege voorstander van wetenschappelijk management en een pionier op het gebied van tijd- en bewegingsstudies. Lillian Evelyn Moller Gilbreth (24 mei 1878 – 2 januari 1972) was een van de eerste werkende vrouwelijke ingenieurs met een Ph.D. Als pionier in de ergonomie patenteerde zij vele keukenapparaten die het werk in de keuken gemakkelijker maakten.

De Gilbreths worden beschouwd als de grondleggers van het moderne industriële management, die ernaar streefden de productiviteit van de arbeiders te verbeteren en tegelijkertijd hun werk gemakkelijker te maken. Het waren vooral wetenschappers die managers probeerden te leren dat alle aspecten van de werkplek voortdurend in vraag moeten worden gesteld en dat verbeteringen voortdurend moeten worden aangebracht. Op deze manier bevorderde hun werk de waardering voor het belang van het tegemoetkomen aan de behoeften van arbeiders, en door voor die individuen te zorgen zou het hele doel beter worden gediend.

Biografie

Echte leven van Frank Gilbreth

Frank Gilbreth werd op 7 juli 1868 geboren in Fairfield, Maine, als zoon van John en Martha Bunker Gilbreth. Zijn familie had generaties lang in New England gewoond en zijn vader had een plaatselijke ijzerwarenhandel. Na de dood van zijn vader in 1871 nam Frank’s moeder haar gezin eerst mee naar Andover, Massachusetts, en daarna naar Boston, om haar kinderen de beste opleiding te geven. Frank studeerde uiteindelijk in 1885 af aan de English High School in Boston en was geslaagd voor een toelatingsexamen voor het Massachusetts Institute of Technology, maar besloot niet naar de universiteit te gaan.

Gilbreth begon zijn loopbaan als leerling metselaar. Hij leerde het vak door te kijken naar de bewegingen van oudere arbeiders. Het was daar dat hij voor het eerst probeerde “de beste manier” te vinden om een taak te volbrengen. Hij maakte snel vorderingen in zijn werk en werd voorman en uiteindelijk opzichter.

In 1895 begon Gilbreth zijn eigen aannemersbedrijf. Het motto van het bedrijf was “Speed Work”, met als doel alle tijdverlies te elimineren en de kosten te verlagen. Toen bakstenen geleidelijk werden vervangen door beton, patenteerde Gilbreth talrijke innovaties die de activiteiten van zijn bedrijf ten goede kwamen. Hij vond bijvoorbeeld een betonmolen uit die het proces van beton maken versnelde. Zijn bedrijf slaagde er geleidelijk in de tijd die nodig was om zijn projecten te voltooien, aanzienlijk te verkorten en werd beroemd in de hele Verenigde Staten. Zijn projecten omvatten dammen, kanalen, fabrieksgebouwen en de hele stad Woodland, Maine. Gilbreth breidde zijn bedrijf uiteindelijk uit naar Engeland.

Op 19 oktober 1904 trouwde Frank Gilbreth met Lillian Moller.

Echte leven van Lillian Moller

Lillian Evelyn Moller werd geboren op 24 mei 1878 in Oakland, Californië, als oudste van negen kinderen van William en Annie Delger Moller. Na de middelbare school ging ze naar de Universiteit van Californië, Berkeley, waar ze afstudeerde met een B.A. (1900) en M.A. (1902). Moller was de eerste vrouw in de geschiedenis van de universiteit die een begindoespraak hield bij haar afstuderen, in 1900. Haar hoofdvak was moderne talen en filosofie, en haar doel was om Engelse les te geven.

Moller voltooide haar proefschrift om haar Ph.D. te behalen aan de Universiteit van Californië, maar ontving de graad niet omdat ze niet in staat was om aan de verblijfseisen te voldoen.

Moller trouwde in 1904 met Frank Gilbreth. Het echtpaar kreeg 12 kinderen.

De Gilbreths

De Gilbreths pasten hun managementtechnieken toe bij het runnen van hun grote huishouden. Ze stelden een familieraad in, met een inkoopcommissie, een begrotingssecretaris en een commissie voor nutsvoorzieningen. Twee van hun kinderen schreven later humoristische verslagen van hun gezinsleven, Cheaper by the Dozen en Belles on their Toes.

Op aandringen van Lillian veranderde Frank Gilbreth zijn loopbaan van de bouw in management. In 1908 publiceerde Frank zijn eerste boek, Veld Systeem.

Na hun huwelijk moest Lillian Gilbreth een aantal grote verantwoordelijkheden dragen: haar studie, haar gezin en hun familiebedrijf. Ze werkte als systeembeheerder in het adviesbureau van haar man en had haar man geholpen bij zijn projecten. In 1910 verhuisden de Gilbreths naar Providence, Rhode Island, en Lillian Gilbreth besloot naar Brown University te gaan om haar doctorale studie psychologie af te ronden. Ze promoveerde in 1915 op haar proefschrift getiteld “The Psychology of Management”. Het was de eerste graad die werd verleend in de industriële psychologie.

De Gilbreths begonnen hun expertise – Lillian in de psychologie en Frank in het gemak van beweging – toe te passen om het verband te vinden tussen psychologie en management. Het echtpaar schreef talrijke boeken en artikelen. In 1913 begonnen de Gilbreths de Summer School of Scientific Management, waar zij hun methode onderwezen. De school werd bijgewoond door academische en industriële professionals uit de hele wereld.

In 1914 ging Frank Gilbreth naar Duitsland om industriële fabrieken te bezoeken en nieuwe laboratoria op te zetten. Hij besteedde ook tijd aan lesgeven en consultancy. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, toen de gewonde soldaten in de ziekenhuizen begonnen aan te komen, hielp Gilbreth bij het verbeteren van chirurgische procedures en introduceerde hij de bewegende-fotografie voor het onderwijs van chirurgen. Hij werd uiteindelijk een expert in de revalidatie van gewonden. Toen de Verenigde Staten in de oorlog belandden, meldde Gilbreth zich aan en sloot zich aan bij het Engineers Officers Reserve Corps. Hij kreeg echter hartproblemen en zijn familie verhuisde naar Nantucket, Massachusetts, om zijn herstel te bevorderen.

Op voorstel van Gilbreth werd in 1924 in Praag het eerste internationale managementcongres in de geschiedenis gehouden.

Frank Gilbreth overleed plotseling aan hartfalen op 14 juni 1924, op 55-jarige leeftijd, in Montclair, New Jersey.

Later leven van Lillian Gilbreth

Na de dood van haar man verhuisde Lillian Gilbreth met haar gezin naar Californië, en zette hun familiebedrijf voort. Tal van bekende bedrijven, zoals Macy’s, Johnson & Johnson, Sears, en Dennison Co. huurden haar adviesbureau in om hun werknemers op te leiden. Ze begon ook een nieuwe school genaamd Gilbreth Research Associates, maar sloot deze enkele jaren later.

Ze ontving 22 eredoctoraten van scholen zoals Princeton University, Brown University, en de Universiteit van Michigan. Zij was gasthoogleraar aan Stanford, Harvard, Yale en het Massachusetts Institute of Technology. In 1935 trad zij toe tot de faculteit van de Purdue University als hoogleraar management en werd daarmee de eerste vrouwelijke hoogleraar aan de technische faculteit.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte zij als consultant bij de Arma Plant in Brooklyn, New York, die contracten met de marine afhandelde. In 1948 begon zij les te geven aan het Newark College of Engineering in New Jersey. Zij gaf ook les in Formosa van 1953 tot 1954, en aan de Universiteit van Wisconsin in 1955.

Zij ontving de Hoover Medal van de American Society of Civil Engineers in 1966, en kreeg de Gantt Gold Medal van de American Society of Mechanical Engineers en de American Management Association. Ze was een Fellow van de American Psychological Association.

Lillian Gilbreth overleed in Phoenix, Arizona, op 2 januari 1972.

Werk

De Gilbreths waren pioniers op het gebied van industriële engineering. Frank Gilbreth ontdekte zijn roeping toen hij als jonge aannemer manieren zocht om het metselen sneller en gemakkelijker te maken. Dit groeide uit tot een samenwerking met zijn latere echtgenote, Lillian Moller, die de werkgewoonten van productie- en administratief personeel in allerlei bedrijfstakken bestudeerde om manieren te vinden om de productie te verhogen en hun werk gemakkelijker te maken. Hij en Lillian richtten een managementadviesbureau op, Gilbreth, Inc., dat zich op dergelijke inspanningen richtte. Hun Summer School of Scientific Management leidde professionals op om nieuwe ideeën over management toe te passen.

Zij hielden zich bezig met de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de arbeiders. Door het analyseren van complexe machines vonden zij nieuwe gereedschappen en methoden uit om het gebruik ervan te vereenvoudigen. Hun werk leidde tot een beter begrip van het belang van het welzijn van het individu in een zakelijke omgeving.

De Gilbreths waren in staat om alle bewegingen van de hand terug te brengen tot een combinatie van 17 basisbewegingen. Deze omvatten grijpen, transporteren geladen, en vasthouden. Frank Gilbreth noemde de bewegingen therbligs, “Gilbreth” achterstevoren gespeld met de th getransponeerd. Hij gebruikte een filmcamera die in fracties van minuten was gekalibreerd om de kleinste bewegingen van de arbeiders te timen.

Werk met lichamelijk gehandicapten

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werkte Frank Gilbreth aan een betere behandeling van gewonde soldaten. Hij observeerde eerst de bewegingen van de gewonde soldaten, en leerde hen vervolgens nieuwe methoden om hun dagelijkse activiteiten te beheersen.

Frank Gilbreth hielp ook de chirurgische procedures in ziekenhuizen te verbeteren. Hij was de eerste die voorstelde dat een chirurgisch verpleegster zou dienen als “caddy” (Gilbreths term) voor een chirurg, door chirurgische instrumenten aan de chirurg te geven wanneer hij daarom vroeg. Gilbreth bedacht ook de standaardtechnieken die door legers over de hele wereld worden gebruikt om rekruten te leren hoe zij hun wapens snel uit elkaar kunnen halen en weer in elkaar kunnen zetten, zelfs wanneer zij geblinddoekt zijn of in totale duisternis. Deze innovaties hebben aantoonbaar bijgedragen aan het redden van miljoenen levens.

Pionier in ergonomie

Na de dood van haar echtgenoot richtte Lillian Gilbreth haar aandacht op huishoudelijk werk en het verhogen van de efficiëntie van keukenapparatuur. Voor General Electric ondervroeg ze meer dan 4000 vrouwen en verzamelde gegevens over eenvoudige huishoudelijke taken, zoals vuilnis ophalen of de afwas doen. Vervolgens gebruikte ze de gegevens om de juiste hoogte voor gootstenen, fornuizen en andere keukenapparatuur te ontwerpen. Ze patenteerde talrijke apparaten die het werk in de keuken vergemakkelijkten. In haar twee werken, The Homemaker and Her Job (1927) en Living with Our Children (1928), schreef ze dat thuis een gelukkige plaats moest zijn om te leven, waar iedereen voldoening zou vinden. Aangezien echtgenotes en moeders effectieve managers van hun huizen moesten zijn, probeerde Gilbreth optimale combinaties van items in een typisch huis te vinden om hun leven gemakkelijker te maken.

Relatie tot Taylorisme

Hoewel het werk van de Gilbreths vaak wordt geassocieerd met dat van Frederick Winslow Taylor, was er een wezenlijk filosofisch verschil tussen de Gilbreths en Taylor. Het symbool van Taylorisme was de stopwatch, en Taylorisme was hoofdzakelijk bezig met het verkorten van de tijd van processen. De Gilbreths daarentegen streefden ernaar processen efficiënter te maken door de betrokken bewegingen te verminderen. Zij beschouwden hun benadering als meer gericht op het welzijn van de werknemers dan het Taylorisme, waarin werknemers vaak in de eerste plaats werden gezien in relatie tot winst. Dit leidde tot een persoonlijke breuk tussen Taylor en de Gilbreths, die na Taylors dood uitmondde in een vete tussen de volgelingen van de Gilbreths en van Taylor. Na Franks dood ondernam Lillian Gilbreth stappen om de breuk te helen, hoewel er wrijving bleef bestaan over kwesties van geschiedenis en intellectueel eigendom.

Legacy

De Gilbreths waren bovenal wetenschappers die managers probeerden te leren dat alle aspecten van de werkplek voortdurend in twijfel moesten worden getrokken, en dat verbeteringen voortdurend moesten worden aangenomen. Hun nadruk op de “one best way” en de therbligs dateert van vóór de ontwikkeling van continue kwaliteitsverbetering (CQI) (George 1968: 98), en het inzicht aan het eind van de twintigste eeuw dat herhaalde bewegingen ertoe kunnen leiden dat werknemers blessures door repetitieve bewegingen oplopen.

Hoewel de Gilbreths en Frederick Winslow Taylor onafhankelijk van elkaar werkten, vulden hun benaderingen van efficiencyverbetering elkaar logischerwijs aan, waarbij de Gilbreths zich op beweging concentreerden en Taylor op tijd, aangezien tijd en beweging twee kanten van de munt van efficiencyverbetering zijn. Inderdaad, de twee gebieden werden uiteindelijk tijd- en bewegingsstudie.

Lillian Gilbreth wordt beschouwd als “The First Lady of Engineering” en was de eerste vrouw die werd verkozen in de National Academy of Engineering. Zij behoorde tot de eerste theoretici van industrieel management die het belang van psychologische variabelen in het management benadrukten.

In 1984 gaf de United States Postal Service een postzegel uit ter ere van haar. Zij en echtgenoot Frank hebben een permanente tentoonstelling in The Smithsonian National Museum of American History en haar portret hangt in de National Portrait Gallery.

Frank en Lillian Gilbreth gebruikten hun grote gezin vaak als een soort experiment. Hun familie-avonturen zijn liefdevol beschreven in het boek Cheaper by the Dozen uit 1948, geschreven door zoon Frank Jr. en dochter Ernestine. Het boek vormde de inspiratie voor twee gelijknamige films.

Publicaties

• Gilbreth, Frank B. 1973. Field System. Hive Pub. Co. ISBN 0879600276
• Gilbreth, Frank B. 1974. Metselsysteem. Hive Management History Series, no. 31. Hive Pub. Co. ISBN 0879600349
• Gilbreth, Frank B. 1973. Primer of Scientific Management. Hive Pub. Co. ISBN 0879600241
• Gilbreth, Frank B., & Lillian M. Gilbreth. 1973. Vermoeidheidsstudie: The Elimination of Humanity’s Greatest Unnecessary Waste, a First Step in Motion Study. Hive management geschiedenis serie, nr. 29. Hive Pub. Co. ISBN 0879600284
• Gilbreth, Frank B., & Lillian M. Gilbreth. 1973. Toegepaste bewegingsleer: A Collection of Papers on the Efficient Method to Industrial Preparedness. Hive Management History Series, no. 28. Hive Pub. Co. ISBN 0879600292
• Gilbreth, Frank B., & Lillian M. Gilbreth. 1973. Bewegingsleer voor Gehandicapten. Hive Pub. Co. ISBN 087960025X
• Gilbreth, Lillian M. 1973. De psychologie van het management: The Function of the Mind in Determining, Teaching and Installing Methods of Least Waste. Hive Pub. Co. ISBN 0879600268
• Gilbreth, Lillian M. 1927. The Home-maker and her Job. New York, NY: D. Appleton and Co.
• Gilbreth, Lillian M. 1928. Leven met onze kinderen. New York, NY: W.W. Norton & Co.

• George, Claude S. 1968. De geschiedenis van managementdenken. Prentice Hall. ISBN 0133901874
• Gilbreth, Frank Jr. and Ernestine Gilbreth Carey. 1948. Cheaper by the Dozen. Harper Perennial Modern Classics. ISBN 006008460X
• Kanigel, Robert. 1997. De Ene Beste Manier: Frederick Winslow Taylor and the Enigma of Efficiency. Viking Adult. ISBN 978-0670864027
• Kelly, R.M. & V.P. Kelly. 1990. “Lillian Moller Gilbreth (1878-1972).” In Women in Psychology: A Bio-bibliographic Sourcebook (pp. 118-124). New York: Greenwood Press. ISBN 0313260915
• Perkins, James S. 1997. “Frank B. Gilbreth’s Onderzoek: The Quest of the One Best Way” in Nieuwsbrief van het Gilbreth Netwerk. Vol. 1, No. 2. Op 28 november 2007 ontleend.
• Price, Brian. 1990. “Frank and Lillian Gilbreth and the Motion Study Controversy, 1907-1930.” In Een mentale revolutie: Scientific Management Since Taylor. The Ohio State University Press. ISBN 0814205674
• Sullivan, Sherry. 1995. “Management’s Unsung Theorist: An Examination of the Works of Lillian M. Gilbreth.” In Biography. 18, 31-41.

Alle links opgehaald 26 april 2017.

• Frank Gilbreth Encyclopedia of World Biography.
• The Gilbreth Network – Over het werk van Gilbreth.
• Lillian Moller Gilbreth in National Women’s Hall of Fame.